0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bakıyorum da ne çok şeye üzülüyor insan. Ne yazık ki pek fazla değil elimizde olan.
Aşk yüzünden yaşamlar mahvolmakta. Oysa asla değiştiremeyeceği olaylara üzülmemeli hiçbir yürek. ‘Sev seni seveni. Aşk nedir bileni. Arama hiç boşuna bırakıp da gideni. ‘deyip geçebilmeliyiz. Seviyorsa dönecektir, zaten. Seven sevdiğini bulur, hiç umutsuzluğa kapılma.
Şöyle bir düşünüyorum da hayata kaybetmeye gelmiştir insanoğlu. Sevdiklerimizi, paramızı ve sonunda kendi canımızı kaybetmemiz söz konusudur. Kazanınca seviniriz, ancak kazandıklarımızı kaybedebileceğimizi de bilerek yaşamalıyız. Çok ağır gelir önce, fakat zaman en iyi ilaçtır. Yangın zamanla küllenir, kendi gücümüzü bilmeliyiz. İlaçlarla değil yaralarımızı kendi ellerimizle sarmak zorundayız.
Günümüzde depresan ilaçlarının kullanımı çok arttı. En küçük bir üzücü olayda depresan ilaçlar kullanıyor, çoğu insan. Bu ilaçların zararları düşünüldüğünde gereksiz kullanılmamaları sağlığımız açısından elzemdir. Acı insanı olgunlaştırır. Acıya karşı dirençli olmalıyız. Bunu da depresan ilaçlar kullanarak değil acılara katlanarak kazanırız.
Siz eskiden yaşamın daha kolay olduğunu mu sanıyorsunuz? Kurtuluş Savaşı’nda dedelerimizin ,ninelerimizin çektiği acıları, bir düşünsenize…Her acıya göğüs gerip cepheye mermi taşıyan kadınlarımızı, çocuklarımızı unuttunuz mu?
Yaşam zorlayacak, canın acıyacak ama yüreğin dayanacak…
Dile gelen acılarımız.
Havada bulut yok bu ne dumandır
Mahlede ölü yok bu ne figandır
Şu Yemen elleri ne de yamandır
Ah o Yemen’dir gülü çemendir
Giden gelmiyor acep nedendir
Burası Huş’tur yolu yokuştur
Giden gelmiyor acep ne iştir

SEMİH BİLGİÇ