FATMA HAYTAN / ÇANAKKALE’DE GÜNEŞ UTANDI

Vatan düşmanın ayakları altıda işgaldeydi
Güneş doğarken utanıyordu doğmaya
Utancından kızarmış, yakarcasınaydı soğuğu bile
Nasıl doğardı, onca şehidimizin üstüne güneş?
Ezdirir miydi Türkoğlu, toprağını?
Engel olmasa da güneşin doğuşuna
Şahit ettirmezdi o güneşe, Türklerin ezilişini!
Çiğnetir miydi bir karışını bile vatan toprağının
Titredi ve kalktı ayağa!
O kalkış tüm cihanı inletti
Mavi gözlü bir dev belirdi o karanlıkta
Güneş utanıyordu ya doğmaya
Kıpkırmızıydı meydan martın soğuğunda
Buram buram ölüm kokuyordu sokaklar
Ağlayan bebek sesleri
Şehadet şerbetini içmek için bekleyen çocuklar vardı meydanlarda
Elleri soğuktan titrerken ısıtmamakta ısrarcıydı Güneş
Güneş utanıyordu ya doğmaya
Utancını gizleyemedi saçtı ışığını
Aydınlandı bir an da kızıl meydan
Mavi gözlü sarı saçlı bir dev belirdi cephede
O devi beraberin de mi getirdi Güneş?
Yarın doğarken utançla değil de
Zaferin sıcaklığıyla doğacağım üstünüze mi dedi acaba?
Türkler ezilmez, yenilmez bre!
Bir karış toprağını asla düşmana hediye etmez
O yüzden ışığımda seni saklayacağım dev
Ve sen o bu halkın başına gelmiş
En güzel dev olacaksın mı dedi acaba Güneş?
18 Mart Çanakkale diye yazıldı tarihlere
Kanıyla sulanmış vatan toprağında
Güneş gerile gerile doğmaya hazırlandı
Biliyordu ki Çanakkale Türklerindi
Ve asla utançla doğmayacaktı bir daha Güneş
Öyle de oldu
Tarih yazdı Türkler
Ve Çanakkale geçilmez dediler.