0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Geçen hafta felaketzedelerimize psikolojik destek verilmesinin öneminden bahsetmiştim. Tabii ki o bölgede görev yapan hekimlerimizi ve diğer sağlık personelini, yardım gönüllülerini, arama kurtarma ekiplerini de unutmamak gerekir.

Konunun uzmanı değilim ama bölgede çeşitli nedenlerle bulunan ve geri dönenlerden büyük bir çoğunluğunun depresyona girmiş veya girmek üzere olduğunu bilmek için psikolog olmaya gerek yok.  Ulaşabildiklerimin hepsi aynı şeyi söylüyor; “Yardım çığlıkları ve ambulans sirenleri yeter depresyona girmeye.”

Gerçekten orada bulunup çaresizlik içinde bir enkazdan insanların çıkarılmasını bekleyen, sağ çıkmaları için dua eden, cansız bedenleri taşıyan, ailesini kaybetmiş bir çocuğun gözyaşlarını silen, çocuğunu arayan annenin feryatlarını duyan kişi artık hiçbir zaman eskisi gibi olamaz.

Gönüllü ya da görevli bu vatandaşlarımız memleketlerine geri döndüğünde ciddi bir rehabilitasyon desteği almalı. Önceki yazımda söylediğimi tekrarlıyorum; bu destek birkaç seanslık bir görüşme değil, uzun bir zaman devan edecek bir süreç olmalı.

Bana şunu sorabilirsiniz: “Ülkede çok büyük bir felaket yaşandı. İnsanlar hâlâ çok ağır şartlar altında yaşıyorlar. Ülke maddi manevi birçok yükün altında. Bu şartlarda bu kadar insanın psikolojik desteği  mi önemli?”

Evet. Hem de çok önemli. Hepimizi büyük bir organizma olarak düşünürsek bu organizmanın büyük bir kısmı zaten ağır hasar gördü. Sağlıklı kalan kısmı şu anda onu ayakta tutuyor. Bu nedenle o kısmın ruhsal ve fiziksel sağlığını koruyamazsak organizmamızın çöküşünü hazırlamış oluruz.

Onlar şu anda baktıkları her hastada deprem bölgesindeki bir yaralıyı görüyor, muayene ettikleri her çocukta enkazdan bir çocuk çıkarıyorlar. Orada erzak ya da yemek dağıtanların boğazından lokma geçmiyor artık. Gözyaşlarıysa belki aylarca dinmeyecek.

Bu şekilde ne kendilerine, ne ailelerine ne de işlerine faydalı olamazlar.

Bu iş çok ciddi kaynak gerektirecektir. Hem maddi hem manevi yüktür. Büyük bir istihdam sorunu olacaktır. Ama hepsini göze almaya değer. 

Gerek devlet hastaneleri, gerek özel kurumlar bu iş için seferber olmalı, gerekirse yeni psikologlar istihdam edilmeli.

Toplanan yardımlardan bir fon oluşturulup bunun için harcanabilir. Yeni yardımlar toplanabilir. Ama alınacak sonuç, harcanacak her kuruşa, her çabaya değer.

Bu millet o insanlara bunu borçludur.