UTANIYORUM!

Yurdumuzun Güneydoğu Anadolu Bölgesinde meydana gelen ve on ilimizde on dört, onbeş milyona yakın vatandaşımızı etkileyen, binlerce canımıza mal olan ve binlerce canımızın yaralanmasına sebep olan yüz yılın faciası deprem millet olarak yüreklerimizi yaktı.

O bölgede olmasak da, o bölgede olan bazılarımızın canlarını, yavrularını, akrabalarını, dostlarını, arkadaşlarını ve tanıdıklarını kaybettiler.

Ülkemiz el birlik olarak elimizden geldiği kadar yardımlarımızı maddi ve manen yaparak vatandaşlarımızın yaralarını sarmaya çalıştık ve sarmaya da devam edeceğiz. Çok sayıda göçük altında can veren vatandaşlarımız yüreğimizi köz gibi yaktı.

Televizyondaki kurtarma çalışmalarını izledikçe göz yaşlarımıza boğulduğumuz zamanlar oldu. Kurtarılan insanları, canları gördükçe sevindik acılı göz yaşlarımız sevinç göz yaşlarına dönüştü. Bunun yanı sıra insanlığımızdan ve yapılan yanlışlardan utandığımız zamanlar olmadı değil.

Kurtarma çalışmalarını izledikçe çaresiz kalışımızdan utanıyorum.

Acıktım demeye utanıyorum,

Onlar soğukta donarken, üşüyorum demeye utanıyorum,

Giyisi yardımı yapıyoruz diye, kirli ve alakasız giyisileri gönderenlerden utanıyorum,

Sosyal medyada insanlarla dalga geçen, depremi tiye alan hasta tipleri gördükçe utanıyorum,

Deprem bahanesiyle ilgi çekmeye çalışanları gördükçe utanıyorum,

Yardım konvoylarının silahla önüne geçip, yağmalamaya çalışanları gördükçe utanıyorum,

Yıkıntılar arasında yağmacıları, hırsızları gördükçe utanıyorum,

Bir gün önce 100 Liraya satılan battaniyelerin deprem olunca 250-400 Liraya satılmasından utanıyorum,

Yalan yanlış bilgi verenlerden, yorum yapanlardan utanıyorum,

Enkazın altındaki para, altın peşinde olanlardan ve afatzedelerin arabalarını çalmaya çalışanlardan utanıyorum,

Ne yediğimizin, ne içtiğimizin ne tadı, ne tuzu olacak bundan sonra, yaşadığımız sürece bu olanları anımsadıkca utanacağız.

Sadece deprem olup, binalar göçüp canlar gitmedi aslında, bazılarının insanlığı gitti yaptıklarıyla. İnsan olan insanın dünya başına yıkıldı ve içimizde, köz yutmuşcasına yanan yürek yangınımız hiç bir zaman sönmeyecektir.

Rabbim devletimize, millektimize zeval vermesin, buna benzer ve daha başka acıları bizlere göstermesin. Türk milleti olarak birlik ve beraberlik içinde olmalıyız ki bu acıların el birlik olarak yaralarımızı sararak  üstesinden gelebilelim.

Allah yar ve yardımcımız olsun,

Türkiyemin başı sağolsun.